Het harde leven...
Door: Simeon en Rianne
Blijf op de hoogte en volg Simeon en Rianne
11 Oktober 2016 | Taiwan, Taipei
Inmiddels is het dinsdagavond 11-10. We zijn aardig ingedraaid in het kindertehuis. Afgelopen zondagmiddag, maandagochtend en vandaag mochten we daar meedraaien.
Zondag waren we bij de 3-6 jarigen. Onder de kinderen bevinden zich ook een aantal met een verstandelijke beperking. Tijdens onze avonturen op straat hebben we ontdekt dat mensen met een beperking hier vaak niet goed af zijn. Veel zijn daardoor afhankelijk van inkomsten door bedelen of inleveren van plastic waar ze een klein bedrag voor krijgen.
Ik (Rianne) sprak zondag met één van de medewerkers op de kindergroep en ze vertelde dat inderdaad de kinderen hier in die zin goed af zijn. Er loopt hier een jongen met downsyndroom maar doordat hij in het kindertehuis woont, kan hij naar school en maakt hij een betere kans in het leven dan menig ander.
Alle kinderen staan op de wachtlijst voor een adoptiegezin. De kinderen in deze leeftijd gaan naar de pre-school en spelen heerlijk met van alles en nog wat en proberen druk contact met je te maken. Helaas door de taal barrière is de verbale communicatie zeer lastig. Ik begin mij nu te realiseren hoe moeilijk het voor deze kinderen moet zijn als ze op latere leeftijd worden geadopteerd en in een vermoedelijk heel andere cultuur terecht komen.
Verder heeft Simeon geholpen bij de 1 en 2 jarigen en ik bij de kleintjes daaronder. Sommige net een een paar weken oud of pasgeboren. Allemaal ingebakerd en door soms een kussen meer gevoel van veiligheid te geven. 3 medewerkers staan hier op 10 van een paar maanden plus ongeveer 10 vanaf 3-12 maanden. Volgens de medewerker goed te doen, maar lijkt mij pittig. Dat maakt ook wel dat ik mij afvraag hoe vaak deze kinderen echt even een poosje bij iemand op schoot kunnen zitten en op die manier liefde te ervaren. Toch hebben de medewerkers echt hart voor de kinderen en hadden de kinderen het een stuk slechter kunnen treffen.
Soms voelt een beetje spelen met de kinderen niet echt van waarde is. Ik ben wat meer praktisch in gesteld, maar als je je dan realiseert hoeveel behoefde de kinderen soms hebben om lekker op schoot te zitten.
Simeon voelt zich al vader, want de meeste kinderen noemen hem 'papa':p Dit komt omdat de kinderen niet zo vaak een man zien en als die er wel is noemen ze die papa.
Verder hebben we zondag heerlijk genoten van de Burger King en op zoek naar lekkere bak koffie maar het tentje was helaas al gesloten :(
Maandag zijn we op pad gegaan naar The museum of The Aboriginals, na lang te hebben moeten wachten op de bus hebben we het toch gered om de voorouders van Simeon te leren kennen. Haha, ja echt waar hij schijnt verre voorouders te hebben die een stuk primitiever leefde dan wij nu.
's Avonds naar een mega Night market geweest, waar Simeon tevergeefs een knuffel probeerde te winnen door met pijltjes ballonnetjes kapot te schieten:p Ja inderdaad er was ook een soort kermis straatje.
Op onze weg naar huis passeerde we een jongen zonder arm die op zijn buik in de regen op de grond lagen. Hij maakte vele buigingen en het bakje voor hem liet zien dat hij een poging deed een paar centen te verdienen! En dan zoveel mensen die er zo langs lopen alsof het de normaalste zaak van de wereld is...!! Hopelijk kon onze bijdrage iets voor hem betekenen, maar met pijn in ons hart liepen we verder. Hebben wij het in Nederland toch meestal wel aardig voor elkaar.
Vandaag hebben we het appartement een goede opruimbeurt gegeven en de was gedaan (zie foto's, Simeon regelde touw, zonder het Engelse woord te kennen, dus met handen en voeten. Held!!). Pff was echt wel nodig, werden allebei beetje simpel van de steeds meer ontstaande chaos. Dat heb je met weinig opbergruimte, klein appartement en een vriendin die niet heel gestructureerd is ingesteld.
Goed ik dacht houd het dit keer korter, maar helaas.
We vinden het echt heel erg leuk om te zien hoe jullie allemaal met ons meeleven en de tijd nemen om onze verhalen te lezen. We hebben zelfs geskyped met de kinderen van de BSO, super tof!!
Oh ja leuk om te delen dat we momenteel eigenlijk dagelijks contact hebben met Che-Han (Simeon's broer)!!
Via het kindertehuis proberen we meer informatie te achterhalen over de familie van Matthea, die zij vier jaar geleden ook hier ontmoet heeft. Willen jullie meebidden dat we in contact met hen kunnen komen?
Groetjes ons
Zondag waren we bij de 3-6 jarigen. Onder de kinderen bevinden zich ook een aantal met een verstandelijke beperking. Tijdens onze avonturen op straat hebben we ontdekt dat mensen met een beperking hier vaak niet goed af zijn. Veel zijn daardoor afhankelijk van inkomsten door bedelen of inleveren van plastic waar ze een klein bedrag voor krijgen.
Ik (Rianne) sprak zondag met één van de medewerkers op de kindergroep en ze vertelde dat inderdaad de kinderen hier in die zin goed af zijn. Er loopt hier een jongen met downsyndroom maar doordat hij in het kindertehuis woont, kan hij naar school en maakt hij een betere kans in het leven dan menig ander.
Alle kinderen staan op de wachtlijst voor een adoptiegezin. De kinderen in deze leeftijd gaan naar de pre-school en spelen heerlijk met van alles en nog wat en proberen druk contact met je te maken. Helaas door de taal barrière is de verbale communicatie zeer lastig. Ik begin mij nu te realiseren hoe moeilijk het voor deze kinderen moet zijn als ze op latere leeftijd worden geadopteerd en in een vermoedelijk heel andere cultuur terecht komen.
Verder heeft Simeon geholpen bij de 1 en 2 jarigen en ik bij de kleintjes daaronder. Sommige net een een paar weken oud of pasgeboren. Allemaal ingebakerd en door soms een kussen meer gevoel van veiligheid te geven. 3 medewerkers staan hier op 10 van een paar maanden plus ongeveer 10 vanaf 3-12 maanden. Volgens de medewerker goed te doen, maar lijkt mij pittig. Dat maakt ook wel dat ik mij afvraag hoe vaak deze kinderen echt even een poosje bij iemand op schoot kunnen zitten en op die manier liefde te ervaren. Toch hebben de medewerkers echt hart voor de kinderen en hadden de kinderen het een stuk slechter kunnen treffen.
Soms voelt een beetje spelen met de kinderen niet echt van waarde is. Ik ben wat meer praktisch in gesteld, maar als je je dan realiseert hoeveel behoefde de kinderen soms hebben om lekker op schoot te zitten.
Simeon voelt zich al vader, want de meeste kinderen noemen hem 'papa':p Dit komt omdat de kinderen niet zo vaak een man zien en als die er wel is noemen ze die papa.
Verder hebben we zondag heerlijk genoten van de Burger King en op zoek naar lekkere bak koffie maar het tentje was helaas al gesloten :(
Maandag zijn we op pad gegaan naar The museum of The Aboriginals, na lang te hebben moeten wachten op de bus hebben we het toch gered om de voorouders van Simeon te leren kennen. Haha, ja echt waar hij schijnt verre voorouders te hebben die een stuk primitiever leefde dan wij nu.
's Avonds naar een mega Night market geweest, waar Simeon tevergeefs een knuffel probeerde te winnen door met pijltjes ballonnetjes kapot te schieten:p Ja inderdaad er was ook een soort kermis straatje.
Op onze weg naar huis passeerde we een jongen zonder arm die op zijn buik in de regen op de grond lagen. Hij maakte vele buigingen en het bakje voor hem liet zien dat hij een poging deed een paar centen te verdienen! En dan zoveel mensen die er zo langs lopen alsof het de normaalste zaak van de wereld is...!! Hopelijk kon onze bijdrage iets voor hem betekenen, maar met pijn in ons hart liepen we verder. Hebben wij het in Nederland toch meestal wel aardig voor elkaar.
Vandaag hebben we het appartement een goede opruimbeurt gegeven en de was gedaan (zie foto's, Simeon regelde touw, zonder het Engelse woord te kennen, dus met handen en voeten. Held!!). Pff was echt wel nodig, werden allebei beetje simpel van de steeds meer ontstaande chaos. Dat heb je met weinig opbergruimte, klein appartement en een vriendin die niet heel gestructureerd is ingesteld.
Goed ik dacht houd het dit keer korter, maar helaas.
We vinden het echt heel erg leuk om te zien hoe jullie allemaal met ons meeleven en de tijd nemen om onze verhalen te lezen. We hebben zelfs geskyped met de kinderen van de BSO, super tof!!
Oh ja leuk om te delen dat we momenteel eigenlijk dagelijks contact hebben met Che-Han (Simeon's broer)!!
Via het kindertehuis proberen we meer informatie te achterhalen over de familie van Matthea, die zij vier jaar geleden ook hier ontmoet heeft. Willen jullie meebidden dat we in contact met hen kunnen komen?
Groetjes ons
-
11 Oktober 2016 - 16:03
Jaap En Merel:
Ha Simeon en Rianne,
Wat bijzonder om jullie verhalen te lezen: zo'n positieve ontmoeting met de familie en ook ondanks al die indrukken zelf alweer iets bijdragen en anderen tot zegen zijn! En wat een supertof avontuur om met zijn tweeën mee te maken. Zegen voor jullie!
groetjes,
Jaap en Merel -
11 Oktober 2016 - 16:42
Thelma V/d Perk:
Fijn dat jullie zo je bijdrage kunnen leveren in het kindertehuis.
En idd ga je dan steeds meer beseffen hoe goed we het hier hebben met elkaar.
Heel veel sterkte daar verder.
Ik moet jullie ook de hartelijke groeten doen van (O)pa en (O)ma van der Perk. Ze hadden bij Elly de foto's gezien van jullie ontmoeting met de familie en waren daar ook van onder de indruk.
Ze wensen jullie nog een fijne en gezegende tijd daar!
-
11 Oktober 2016 - 17:11
Annet Kastelein:
Super om jullie belevenissen zo te kunnen volgen. Wat bijzonder dat jullie dit zo samen beleven.veel succes daar en heel veel zegen.
Annet -
11 Oktober 2016 - 17:52
Pamela:
-
11 Oktober 2016 - 19:54
Papa / Jan:
Ontroerend verhaal. Fijn dat je zulke mooie ontmoetingen hebt.
Tegelijk - het rijke Taiwan en de mensen met een beperking - verdrietig om te lezen.
Jullie hebben een flink portie indrukken. Veel plezier.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
